कविता - किन रोईरहेछिन् जननी ? (सावित्रा लुईटेल घिमिरे)

कविता 
किन रोईरहेछिन् जननी ?? शाश्वत सप्नाहरुको बाढिमा तैरिदैँ,,, खुल्ला नयनले संसार चिहाउछिन्,, सर्वोच्च शिखरको आँचलमा मुन्टो बिसाएर, सिद्दार्थ गौतमलाई अंगालोमा बाँधेर,, पशुपतीमा घण्ट बजाउँदै, कैयौँ हिमालहरुको चिसो पवन सित,, दु:खका पहाड तेर्स्याई निरन्तर बर्षात हुँदैछ आँखाबाट..! भाव विभोर बनेर आखिर,, ''किन रोईरहेछिन् जननी..??'' कदम-कदममा सन्ततीले छाती कुल्चेर हिड्छन्,, छिमेकीले पनि अङ्ग अङ्ग चुडेर लग्यो,, कैयौँले छातिमै क्षेप्यास्त्र प्रहार गर्छन्, जुलूस छातिमै दगुर्छ रगत छातिमै पोखिन्छ काटमार पनि जननीको छातीमै हुन्छ कम दर्द सहेकी छिन् नेपाल जननीले..?? तिमी हो तिमी आज आएर
सोधी रहेछौ, किन रोई रहेछिन् जननी?? डाँफे नाच्नै छाड्यो, गुराँस फुल्नै छाड्यो,, चन्द्र सूर्य झण्डाको स्वाभिमान अचानोमा छ,, कैयौँ सिता भृकुटीहरु, बलात्कृत हुन्छिन् मेची काली सुसाउँदिनन् भक्ती, बलभद्रहरु खाडी पसेकाछन् प्रसव पीडामा छट्पटिए जस्तो गरेर स्वाभिमान बचाउनका लागि पनि एक मुठ्ठी रगत मागि रहेछिन् तिमी अझै सोधी रहेछौ? अझै बुझ्न सकेनौँ? किन रोई रहेछिन् जननी ? ♥ सावित्रा लुईटेल घिमिरे झापा बिर्तामोड हाल-इजरायल