कविता - तर सिसा टल्कीरहेको थियो (उज्वल प्रसाईं)

तर सिसा टल्कीरहेको थियो। 

त्यसको महिमा सुनेर
ऊ दङ्ग पर्थ्यो
त्यसको चमक परबाटै देखेर ।
त्यसैलाइ हेरेर, सानैदेखि
आफ्ना आँखामा सपना साच्यो
मस्तिष्कमा कल्पना बुनेर सम्हाल्यो
मुटुमा विश्वास जमाएर राख्यो ।
त्यो सीसामा आफ्नो नाम लेख्ने अठोट गर्यो ।
दुनियााले हेरेर वावाहि गरेको मीठो कल्पना गर्यो ।
'तैले त्यहाँ आफ्नो नाम लेखेरै छाड्नेछस बाबु'
कसैले उसलाइ हौस्यायो ।
'तँलाई म सहयोग गरौला'
कसैले वाचा गर्यो ।
'त्यसैमा एकचीत्त भएर लाग कान्छा,
केहि परे म हेरुंला'
कसैले कसम खायो ।
तीनै कसमहरु सम्झेर
तीनै वाचाहरुमाथि विश्वास गरेर
तीनै हौसलाहरुले उचालिएर,
आफ्नो नाम त्यस सीसामा लेख्न
ऊ दौडियो ।
एकटक सीसामा हेरेर दौडीइ रहँदा
उसले बुनेका कल्पना अझ बाक्ला भए
उसले सााचेका सपना अझ बलिया भए
उसले जमाएका विश्वास अझ गाढा भए
पछि नफर्कीइ ऊ दौडिइरह्यो ।
तर, 

अग्लो ठाउँमा सजाइएको त्यस सिसामा
आफ्नो नाम लेख्न
उसका सपना, कल्पना र विश्वासले पुगेन
कसमहरु तोडिइनलाई थिए, तोडीए
वाचाहरु भत्कीनलाइ थिए, भत्कीए
हौसलाहरु पनि जीवित रहेनन् ।
अनि,
उसले मिहिनेतलाइ सिंडी बनायो,
अनुभवका बीम जोड्यो सिंडीमा ,
सर्टिफीकेटका तख्ता थप्यो ।
थामीदीन्छु भनेका हातहरुले छोडिदिँदा
मुस्कीलले जोगीादै,
कफल्ला अनुभव र सर्टिफीकेटमा
बडो होसियारीले टेक्दै,
ऊ सीसा अघिल्तिर पुग्यो,
जहाँ उसले आफ्नो नाम लेख्नु थियो।
ढीलो नगरीकन सीसामा राम्ररी फुक्यो उसले
र, आफ्नै सासमाथि नाम लेख्यो ।
एक निमेष, खुशीले पागल भयो
आहा नाम लेखियो।
सपना साकार भयो,
कल्पना सार्थक भयो ।
अर्को निमेष, दुखले पागल भयो
ला ,, नाम मेटियो,
सीसामा अडेको बाफ अघि बीलाएछ,
नाम त अघि नै हराएछ ।
फर्केर,
लामो यात्रा गरेर आएको बाटोलाइ हेर्यो
अब के लीएर, के देखाउन फर्केर जानु ?
फत्रक्क गलेर ऊ टोलाइरह्यो, 

आकाश तिर हेरिरहने पुरानो इनार झैं,
तर सदा झैं,
सीसा अपलक टल्कीइनै रहेको थीयो,
सीसा अर्थात काठमाण्डू। 

♥ उज्वल प्रसाईं, झापा।