कविता - "बा अब म घर आउछुँ" (दिपेन्द्र आचार्य)

कविता - (बा अब म घर आउछुँ)

गाउँमै हलो जोत्छु या कोदाली समाउँछु
रोपेर अन्न बाली हरियाली बनाउँछु
कहिले मकै त कहिले गहुँ अनि धान लाउँछु
 भो बस्दिन म बिदेश बा अब म घर आउछुँ ।

चाहिदैन चिकेन मट्न गुन्द्रुक भात नै खान्छु
चहिदैन महल मलाई झुपडी नै सजाउछु
चाहिदैन सम्पती गरि-बी मै रमाउछु
भो बस्दिन म बिदेश बा अब म घर आउछुँ ।

तपाई ठीक हुनुहुन्थियो बा मै गलत थिँए
तपाई झुपडिमा रमाउदा म सपनाको महल सजाउथिँए
तर अहिले तपाई जोतेरै खानुहुन्छ म जोतिएर खादैछु
तपाई एक्पल्ट जोतेर सालभर खानु हुन्छ
म नजोतिए खान पाउदिन जोतिए खान पाउछुँ
भो बस्दिन म बिदेश बा अब म घर आउछुँ ।

तपाईको सपना मातृभुमिमा छ
मेरो सपनाले प्रवासी बन्नु पर्‍यो
तपाई आफ्नै जोतेर मालिक हुनुहुन्छ
म अर्काको दासी बन्नु पर्‍यो
हेला गर्थे तपाईको चियातिएको कपडालाई
मैले सोचेँ म मिठै खान्छु राम्रै लाउछुँ
सपना चकनचुर भयो
भो बस्दिन म बिदेश बा अब म घर आउछुँ।

तपाईको पसिना मातृभुमिमा झर्यो
मेरो पसिना बेकारमा गयो तपाईको सपना पुरा भयो
मेरो सपना अधुरै रहयो
पैसाको लालचले आफ्नो सँग बिछोडिनु पर्‍यो
पलपल सम्झनामा तड्पिरहनु पर्‍यो
अब गाउमै हलो जोत्छु या कोदाली समाउँछु
च।हिदैन महल मलाई झुपडी नै सजाउछु
भो बस्दिन म बिदेश बा अब म घर आउछुँ ।

♥ दिपेन्द्र आचार्य, झापा।